Mistrz

Zmęczenie porasta powieki, w czarnym płaszczu mężczyzna sieje

groch z zamętem, nie pamiętam ile mam lat odkąd

przygoda nabiera kolorów, tęczówki puchną od słów,

skręconą kostkę należy obłożyć lodem, dziecko unieś głowę

na złamanym wafelku.

Lecieliśmy do Chicago palcem po zimnej herbacie, wyłączyli

stację zagraniczną, wiadomości rozchodziły się jak masło

w nieświeżym podkoszulku stał przy bujanym fotelu,

kręciło mu się w głowie, pierwszy lot samolotem smakuje turbulencjami

pomiędzy kuchenką, fartuszkiem

rozbitym wazonem.

Obcięłam paznokcie, wrzuciłam do zbiornika z wodą

stanęło w gardle przekleństwo rzucone na dobre,

sny chowają się za zasłoną, pod krzyżem spała plastikowa maryjka świeciła

nocna latarnia, sygnał satelity odmówił

nocne pacierze.

Telefon zadzwonił, w słuchawce prosili o interwencję

wola boska rękę ma ciężką, nigdy nie lubił technologii

nieobliczalnej do czterdziestu programów, nikogo nie ma

w domu sąsiadów, topią się w umywalce

przechylił gniew, nalało się samo.

Dużo patrzy na jabłonkę, złamała się

w połowie jabłka ściągnęłam fatum,

teraz dzieli przez cogito wszystkie fotografie,

zbiera dziurawe opony, daleko nie pojadą po autostradzie

pomnoży kredyty przez sum, weźmie ergo

na barana pochowany w telewizyjnej antenie.

Na śniadanie zje bekon z nieświeżych jajek, „śmierdzi tu” –

z ust Maryjce się wyrwie,

wszystkie baby, instrukcje obsługi pilota

schowa pod pachą, statkiem sterować wszyscy potrafimy

na białych myszach zmierzamy

prosto do ciemnej piwnicy.