wołanie z pustych mieszkań

i co z tego, że nie chodzisz w czerwonych sukienkach,

nie jesteś wegetarianką, obcą komuś matką,

biegasz tylko po czarnej ziemi,

na której słońce spaliło małże. piszesz wiersze,

których ci zazdroszczę i śpiewasz, że w ciemnych lasach

zwykle gubi się miłość, rozsypują słowa na duktach

pustych tylko z pozoru, bo przecież

 na ten dramat patrzą młode zwierzęta.

i co z tego, że jestem przy tobie

skorupą ślimaka, opuszczonym domem

z wybitymi oknami gdzieś w Missouri:

ktoś zostawił na stole chyba rosół, chyba nawet

byłaś to ty.

i co z tego, że bywa różnie, kiedy i tak jest pięknie, bo

kruszone szkło z twoich ust wstawiono w okna przyczep.

weekendowy bilet na tramwaj, który mylę z rocznym

karnetem na basen. duszę się chlorem i gryzę wargi,

bo boję się, że ktoś nas tylko naszkicował

ołówkiem 6H: cienka niebieska linia ―

inżynierowie bez kasków już się poddali.

i co z tego, że zdarza nam się fight club:                                          

na gołe pięści walczymy zazwyczaj w środku tygodnia ―

to dobra pora na złe rzeczy, na przykład na umieranie

albo kazirodztwo.

i co z tego, że do domu wpadł nam grad, 

skoro korniki wciąż grają w berka, a drewno jest żywe.

bierzemy trzy głębokie wdechy, po cichu liżę ci skroń

i nie pamiętam, że było jakieś trzęsienie ziemi.