Siła inercji

Pomówmy o niemówieniu, choć to
niełatwe zadanie. Nawet sam w lesie
człowiek wysyła do siebie sygnały

dymne lub świetlne, zależnie od aury
i aktualnej kondycji psychicznej,
społecznej. Tak jak w kulturze,

człowiek w naturze spotyka sam
siebie, duch ducha, którego w potrzebie
nazywa duszą. W Zrąbanym Lesie,

który siłą inercji robi za głuszę, rzucam
słowa jak groch o ścianę powietrza,
chociaż bez specjalnej intencji. Może

poza tą jedną, która zaraz się kruszy.

Siła bezwładu

W Zrąbanym Lesie, którego nie ma
albo siłą bezwładu robi za głuszę, rzucam
myślami w pęcherze powietrza

(powietrze jest tym, co zostaje,
kiedy ustaje wiatr), chociaż mógłbym
ubrać je w słowa i puścić w obieg

pomiędzy ludzi (niech każdy czyta,
jak umie). Miało mnie tutaj nie być,
a jestem i na zboczu Rozłogu

pod Sroczką uprawiam mało skuteczną,
choć pożyteczną lirykę ucieczki,
która oddaje i zabiera mi przestrzeń,

daje i odbiera mi czas.

Liryka ucieczki

W Zrąbanym Lesie na zboczu
Rozłogu nad Kromnowem uprawiam
mało skuteczną lirykę ucieczki,

która jest pożyteczna o tyle,
o ile daje i odbiera mi przestrzeń
i siebie. Z odbieraną i oddawaną

przestrzenią zawsze wybieram się
w drogę, czyli w poniewierkę
przez Rybnickie Wzgórza

lub Pogórze Izerskie, natomiast
z rabowanym i darowanym sobą
mam same kłopoty. To znaczy z tym,

czego nie mogę.