arbuz

był upał my i autobus przyklejał się do koperty drogi jak znaczek

biała bawełna koszulek len spodni rozkwitały na siedzeniach

gdzieniegdzie wyzierały kwiaty panam szeleściły skrzydła gazet i czasopism

a ty powiedziałeś do mnie:

arbuz to krew lata i widzę jak na szarej podszewce wyschniętych pól

zwija się w kule zamyka się w futerały

chcę uwiecznić się na tle naszego południa –

tej sawanny z zielono-czarnymi ciałami owocowych zebr

wyjść nie można zostać – odpowiedział kierowca i włączył radio na cały regulator

w jałcie kupiliśmy arbuz i było tam dużo ciemnych nasion

i to już ja powiedziałam do ciebie:

patrz – to negatywy z twoich zdjęć tam – na drodze

ryga – kijów

kierowcy rękami nie zaczepiać!

napisane jest wewnątrz autobusu ryga – kijów

tylko kłaść tulipany przed postumentem jego kabiny

tylko robić szkice i gipsowe odlewy spojrzeń

troskliwa jak kołdra stewardessa przyjmuje nas na pokład i mówi:

zadeklarujcie wszystkie swoje wspomnienia o tym kraju

powyżej trzech – wywozić nie można

policja moralności obwącha każdego owczarkami swojego chamstwa

wejdzie we wszystkie szczeliny

moje przemycone wspomnienie zamilkło między więzadłami głosowymi

jak kontrabanda pod kołem zapasowym ogromnego tira

ale kiedy jest noc i pod nim jedwabniki reflektorów

wysnuwają pas drogi to nieważne jak bardzo by oniemiało

mogą je nakryć

czy wytrzyma tych kilkaset kilometrów tranzytu

żeby potem jak maratończyk upaść na szary papier

z zapieczętowanymi surowicą ustami

i zwycięsko wypuścić z powietrzem bukiet krajobrazów

i twój nieuchwytny zapach?

***

cień myszy trzęsie się ze strachu za twoim uszkiem

jego serce bije tak szybko

nad brwią ciepły kot umościł się w kłębek –

słoneczny promień

i wszystkie drzwi są zamknięte jak w cudzym mieście

i trochę wyobcowane jak w warszawie

śpi twoje serce jak serce chopina

w grobowcu jakiegoś wewnętrznego kościoła

do którego mi nie można

ale ty wciąż czekasz na mnie siedząc w parku

jak na jakiś zagubiony bagaż

nerwowo czytasz czasopismo i zerkasz na mrówki

strzałek które troskliwie przenoszą białe jajeczka sekund

do jakiegoś ogromnego tylko im znanego mrowiska

kiedy spotykamy się – nasze pustki w środku

zarastają jak przeręble

słyszę tylko szumienie nurtu