w tym home pleni się office

Ściana patrzy na mnie ekranem, który mnie odbija. Z niewygodną samoświadomością stwierdzam, że moja czarna spódnica gryzie się nieco z wzorzystą kamizelą, którą zarzuciłem na nagi tors. W pokju mieści się kilkanaście osób, kilka z nich siedzi na fotelu, pufie i krześle, reszta kotłuje się na podłodze z dwudziestoma paroma kotami oraz wielkim, białym psem.

            Ja stoję i próbuję zmusić lustrzany ekran, by mrugnął pierwszy, ale on patrzy na mnie bezdusznie, a mnie robi się duszno, bo ta nieszczęsna maszynka wrasta w ścianę, czemu na granicy słyszalności towarzyszy odgłos tartych chrząstek. Odwracam się tyłem do ekranu. Po pokoju chlupotliwie wędruje szklana misa z przeźroczystym, gorzkim płynem, którym poimy się nawzajem chochlą. Lampa z beżowym abażurem świeci jakoś tak…bankiersko: jej blask jest przybrudzony zielenią. Ktoś smaruje mi czoło popiołem, ktoś inny wyrysowuje na ścianach symbole rozpadu. W kącie pokoju czeka karabin, obok niego wsiąka w podłogę długowłosy blondyn w mundurze. Miauczące koty obsiadły to ciało tak, że ledwo je spod nich widać. Na fotelu rozkłada się milczący arlekin i rozgląda się błękitnymi oczami osadzonymi w smukłej, bezustnej twarzy.

            Raptem podłodze wyrywa się inne ciało – to ty podrywasz się z podłogi biorąc przy tym głęboki, świszczący wdech osoby złapanej przez samą siebie na oszukiwaniu samej siebie. Lustrzany ekran zapuścił już wówczas w ścianę korzenie rudymentarnego układu nerwowego, lecz, jak wykazało późniejsze odtworzenie nagrania, nie zdołał zarejestrować katastrofy, która przeszyła cię na wylot.