Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży

Problemy są jak żywopłoty, powiedział mężczyzna w słuchawce, trzeba je

ściąć, zanim cię przerosną. I wyobraziłem go sobie

z sekatorem w dłoni, gotowego na atak, poczułem

piekące łzy w oczodołach: był ogrodnikiem moich

lęków. Jeśli coś wybujało, to jest chwastem, próbowałem więc

zacząć od czegoś małego: że chciałbym kota albo ewentualnie świnkę morską,

coś do głaskania na chwile, gdy moja dłoń szuka ciepłego ciała;

że czasem przez moje seplenienie nikt nie chce mnie rozumieć, jakbym

stał na pustyni i wołał o szklankę wody. Chyba że wyzywam od pedałów

tylko po to, by przykryć, że sam po cichu uwielbiam chłopaków z lokami,

po nocach gram z nimi w piłkę i myślę, żeby się z którymś przelizać. Smutek jest często

ryciem w ziemi, gdy właściwie należałoby coś w niej zasiać.

Zamilkłem, myślałem o tym, jak wczoraj na szkolnym podwórku

kopnąłem kogoś w brzuch, tak z nudów, noga wtedy sama chodzi,

nie ma rady. Teraz mam szlaban, siedzę w pokoju,

pragnę kota albo świnki morskiej, chłopaka z lokami. I tyle

pytań, panie ogrodniku: właściwie czemu jestem na ziemi? Czemu

donuty mają dziurki? Czemu ślimakom nigdy się nie myli

z tą ich dwupłciowością? Czemu tak szybko się złoszczę? Jestem jak Mario

z gry komputerowej: jak się z czymś zderzam, maleję o głowę. 

Czasem w łóżku szepczę do siebie wszystko to, co kiedyś komuś

powiedziałem: Przegryw. Beksa. Pedał. Małpi ryj. Tępa pała. I wtedy najchętniej

bym umarł. Jak się zaczęło? Któregoś dnia siedziałem na lekcji, spojrzałem na

swój ulubiony sweter Disneya i pomyślałem: nie jestem na to za stary? Nagle

zaczął mnie gryźć z każdej strony, jakby się skurczył i,nie zdając sobie

sprawy,wyrosłem z dziecka, z siebie. Nie miałem nawet

szansy, żeby się pożegnać. Od tego czasu przestałem trzymać się

linii i zostałem bazgrołem, stoję w świecie koślawy i krzywy.

Z tomu: Fantoommerrie (Atlas Contact, 2019)

‘Kindertelefoon’ from Fantoommerrie © by Marieke Lucas Rijneveld, 2019. First published by Atlas Contact, Amsterdam