(pisklęta)

pamiętasz siostro jak próbowałyśmy ocalić chore pisklęta?

dawałyśmy im imiona ciepło kaflowego pieca czułość dłoni

wkładałyśmy w usta krwawnik i pokrzywy

umierały ale nigdy nie widziałyśmy ich zimnych ciał

chował je ojciec 

obok grobów kociąt starego psa i kur którym jastrzębie wyrwały dusze

wiesz gdzie jest to miejsce? 

ojciec milczy o nim

tam skończą się nasze historie

(poznanie) 

rozpoznajemy w naszych zwierzętach choroby po imieniu

przywołujemy podchodzą od strony lasu ciemne mętne źrenice 

jak u dotkniętych złym wilków jeszcze niewidoczne 

dla dłoni jeszcze niedostępne dla oczu 

precyzyjnym ostrzem jak siekierą zabierają 

po kolei 

bosymi stopami wchodzimy w pobożny rytuał

budzimy się nadzy bez obcych pożyczonych skór rozkładających się  

poranionych ciał 

już nic nie odróżnia nas od piskląt

jesteśmy tylko drżeniem 

(prawo lasu)

prawo tego miejsca jest proste

ciała należą do ziemi wyłowione spod kry złe 

sny rzeki dusze kur jastrzębi 

próbujemy przełamać różowy opłatek karmić 

hostią zwierzęta wyrwać ze szponów tego kręgu choćby 

przez pierwszeństwo cięcia choćby przez pierwszeństwo 

krwi jarzębatkę zanosimy do gniazda już zamgloną ciepło 

szybciej uchodzi z ciała niż ręka dotyka noża

pamiętaj co zabiera las to lasu