Słowacki

Śniono domy z papieru dymy bez kominów
Śniono odłóg i suszę śniono deszcz sprzed wojny
Śniono groby Wołynia uśmiech luxtorpedy
Śniono tajenie prawdy w ulotnych spojrzeniach

Śniono mówienie dłońmi każdy po swojemu
Śniono milczenie naraz we wszystkich językach
Śniono słońce rabacji i padanie cienia
Śniono pamięć krwi śniono umieranie za nic

Śniono osiedla ciche jak porzucone gniazda
Śniono bezpańskie auta na nieczynnych stacjach
Śniono zgliszcza i śniono wiatry co w nich wyją
Na koniec śniono Polskę pustą i niczyją

Pol’n’roll

Wszystko jest tylko teraz i wszystko jest zawsze:
ten naród zły i głodny, gdy na niego patrzę,

jak wstaje z kolan, myśląc, że jest pępkiem świata,
bo pogrzebał już matkę, ojca, siostrę, brata,

bo wisi na banerach i na szubienicach,
bo leży na wątrobie, bo na dupie przysiadł,

bo nigdy nie zasypia, nigdy się nie budzi,
bo bieli i czerwieni gównem nie pobrudził,

bo rozpływa się we mgle i już jest w ruinie,
bo póki my żyjemy, on także nie zginie

i będzie piękną resztką ciemności o świcie,
w której jeszcze się iskrzy nocne miejskie życie,

kieliszki i muzyka, chłopaki, dziewczęta,
wagary nad jeziorem, wakacje i święta,

dni długie i dni krótkie, wieczność za wiecznością,
oddech, co w poderżniętym gardle staje ością,

czas przeżuty do kości, świat, który uwiera;
to wszystko, co jest zawsze, choć jest tylko teraz.